ΤΟΠΙΚΕΣ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΝ

 ΦΑΒΑ ΚΑΜΠΙΩΝ

Τα χώματα των Καμπιών είναι ιδανικά για να δώσουν την άριστη ποιότητα και την εκπληκτική γεύση που κάνουν γνωστή την φάβα Καμπιών.

Βασικό είδος διατροφής για τους κατοίκους όλων των χωριών της περιοχής αποτέλεσε σε δύσκολες εποχές διατροφική λύση   μιας και η φάβα φύεται παντού ακόμα και στα πιο άγονα εδάφη.

Η φάβα  για να βγει έχει τον παιδεμό της. Την ημέρα της συγκομιδής ο καιρός πρέπει να είναι «μαλακός». Αν έχει ζέστη,  ο καρπός  μόλις τον πιάσεις στα χέρια  διαλύεται στο χωράφι. Γι αυτό και η συγκομιδή γίνεται πάντα πολύ πρωί. Μόλις μαζεύεται μεταφέρεται στα αλώνια  σε δεμάτια. Αφού  τελειώνει το αλώνισμα με τα ζώα ακολουθεί το λίχνισμα. Καθώς πιάνεις με το δικούλι  τη φάβα και τη σκορπάς στον αέρα, τα άχυρα φεύγουν και ο σπόρος μένει στη γη. Ακολουθεί το κοσκίνισμα . Πριν μαγειρευτεί θα αλεστεί στον χειρόμυλο, θα “τουμπανιαστεί” στο κόσκινο για να βγει το φλούδι και να μείνει μόνο η άσπρη “καρδιά” του σπόρου.

ΤΣΕΡΓΙΩΤΙΚΑ ΚΟΥΚΙΑ

Οι Τσέργες είναι ένα ορεινό χωριό χτισμένο  επάνω σε μια πευκόφυτη πλαγιά της οροσειράς  της Δίρφης. Νότια δεσπόζει η Δέλφη, η άγρια και  επιβλητική κορυφή της οροσειράς . Ανατολικά εκτείνεται το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.

Από τις άλλες  πλευρές  φαίνεται σχεδόν όλη η κεντρική Εύβοια .

Την 1954  το χωριό μετονομάστηκε σε Γλυφάδα  λόγω του υφάλμυρου νερού που αναβλύζει κοντά στη θάλασσα.

 Σε αυτό το χωριό οι περισσότερες καλλιέργειες είναι άνυδρες. Τα Τσεργιώτικα κουκιά έχουν το μισό μέγεθος από τα κανονικά, αλλά είναι πεντανόστημα. Αυτά που διαθέτουμε μας τα έδωσε ο ογδοντάχρονος σήμερα Γιάννης Φρατζής, ο οποίος είναι ο μόνος ίσως καλλιεργητής που τα καλλιεργεί  και τα διασώζει ακόμα. 

ΨΑΧΝΙΩΤΙΚΑ  ΦΑΣΟΛΙΑ

Όταν οι Ψαχνιώτισσες  γύριζαν από τα χωράφια τους ήθελαν ένα όσπριο που να βράζει γρήγορα για να ταΐσουν τις οικογένειες τους. Αυτά ήταν τα Ψαχνιώτικα φασόλια τα οποία καλλιεργούνταν εκτός από τα Ψαχνά σε όλα τα χωριά της Μεσσαπίας και της Δίρφης.

Τα λένε και χειμωνιάτικα επειδή μαζεύονται στο τέλος του φθινοπώρου και στις αρχές του χειμώνα. Φυτεύονται  τον Ιούλιο. Και όπως έλεγαν οι παλιοί καλλιεργητές «εάν έως της Αγίας Παρασκευής  δεν έχει η φασολιά βγάλει  τρία φύλλα, δεν θα προλάβεις να φας φασόλια».  

Είναι χαμοφάσουλα, δεν θέλουν δηλαδή κλάρωμα, και είναι κοντά. Τα μαζεύουν μια φορά ξερά και για πιο γρήγορη συγκομιδή τα έβγαζαν από την ρίζα και τα καθάριζαν σπίτι.

ΡΕΒΙΘΙΑ

Η κυρία Γεωργία Αγγέλου πριν από πάρα πολλά χρόνια είχε φέρει αυτά τα μικροσκοπικά ρεβίθια  από τα Θαρούνια στο Θεολόγο και από τότε τα καλλιεργεί  κάθε χρόνο με πολύ φροντίδα και αγάπη. Μπορεί να είναι πολύ  μικρά σε μέγεθος αλλά είναι τα πιο γλυκά ρεβιθιά που έχετε δοκιμάσει ποτέ.