http://rosa-sempervirens.blogspot.gr/
Το καλοκαίρι μπορεί να έχει πατήσει το πόδι του και οι πιο
τυχεροί από εσάς να μετράτε και μπάνια στη θάλασσα, ωστόσο, πάνω στα ψηλά βουνά έχει πιο πολύ δροσιά και
η άνοιξη βρίσκεται σε όλο της το μεγαλείο.
Η Ελλάδα, εκτός από την τεράστια ακτογραμμή της, είναι γενικά μια
χώρα ορεινή. Ίσως να σας κάνει εντύπωση (όπως έκανε και σε μένα) το
γεγονός ότι η Δίρφη, το ψηλότερο βουνό της Εύβοιας με υψόμετρο 1743
μέτρα, έρχεται μόλις στην 90η θέση της
υψομετρικής κατάταξης των βουνών μας. Υπάρχουν λοιπόν 89 βουνά ψηλότερα
από τη Δίρφη αλλά και πάνω από 160 βουνά που είναι χαμηλότερα από αυτήν (ο Υμηττός
έρχεται μόλις προ – προτελευταίος με ψηλότερη κορυφή στα 1026 μέτρα).
Πέρα από τα νούμερα και τις κατατάξεις, η Δίρφη είναι ένα
ακόμα πανέμορφο βουνό. Στα τοπία της κυριαρχούν φυλλοβόλα –και πιο πολύ οι
καστανιές- μαζί με το κεφαλλονίτικο έλατο, το ενδημικό αυτό είδος έλατου της Ελλάδας. Ιδιαίτερα
όσο ανεβαίνεις κανείς και υποχωρούν οι καστανιές, βλέπει κανείς απότομες
πλαγιές κατάφυτες από έλατα, όπως επίσης και άλλες πιο άγριες και γυμνές
πλαγιές. Φυσικά, ο τόπος αυτός είναι ένας ακόμα χλωριδικός παράδεισος.
Στις 4 Ιουνίου στη Δίρφη, όπου λοιπόν δεν υπάρχουν δέντρα ή γυμνά βράχια, υπάρχουν ανθισμένοι θάμνοι ή
ανθισμένες πόες ή ανθισμένα αναρριχητικά. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη
εντύπωση ήταν το ότι τα κυρίαρχα φυτά έχουν συγγένεια με γνωστά φαρμακευτικά φυτά ή είναι τα ίδια
βότανα.
Στην εικόνα εδώ
βλέπουμε το Υπερικό το ολυμπιακό (Hypericum olympicum), ένα συγγενικό φυτό με το βάλσαμο (H. perforatum). Το βλέπαμε ανθισμένο εδώ και κει, όπως ακριβώς βλέπαμε στον Υμηττό λίγες μερες πρωτύτερα το H. empetrifolium.
Σχεδόν παντού έβλεπε κανείς αχιλλέες (Achillea ligustica) που
από μακριά κάναμε λαθος να τις περάσουμε για κάποια Apiaceae,
δηλαδή για φυτά που κάνουν σκιάδια (άνθη μαζεμένα σαν σε ομπρέλες). Οι
αχιλλέες, ωστόσο, ανήκουν στην ίδια οικογένεια που ανήκουν και οι
μαργαρίτες.
Και εδώ μια Achillea ligustica που ανθίζει ανάμεσα σε μαργαρίτες Anthemis sp. Το συγγενικό φυτό Achillea millefolium ή χιλιόφυλλο είναι ένα ακόμα σημαντικό βότανο.
Το βουτυρόχορτο (Prunella vulgaris) με την ιδιόρυθμη ανθοταξία είναι και αυτό ανάμεσα στα βότανα που βρήκαμε.
Όπως και αυτό το θερμοβότανο (Centaurium erythraea), ένα όμορφο βοτάνι που χρησιμοποιούσαν παλιότερα για να ρίχνουν τον πυρετό.
Το θρούμπι (Satureja thymbra) είναι ένα πρώτης τάξεως μελισσοτροφικό φυτό που βλέπαμε συχνά στη Δίρφη με όλο και κάποιες μέλισσες να ζουζουνίζουν γύρω του.
Πολύ πριν η φύση ανακαλύψει τα
ανθόφυτα, πριν ακόμα και απο την εποχή των δεινοσαύρων, υπήρχαν
μόνο φτέρες και διάφορα άλλα περίεργα φυτά. Κυρίαρχα ήταν φυτά που
έμοιαζαν με αυτό εδώ το Equisetum telmateia. Το συναντήσαμε κοντά σε ένα ρέμα όπου είχε γεμίσει ένα μεγάλο χώρο δίπλα στα πλατάνια. Το πολυκόμπι ή ιππουρίδα (E. arvense) είναι ένα συγγενικό του φυτό και βότανο.
Η μοναδική Lychnis coronaria που
συναντήσαμε έγινε αισθητή απο μακριά, καθώς και το χρώμα ολόκληρου του
φυτού και τα μεγάλα ρόδινα άνθη της την έκαναν να ξεχωρίζει.
Μια δροσερή κατηφοριά ήταν κατάφυτη από βατομουριές και αγριοτριανταφυλλιές Rosa sempervirens, το είδος που δανείζει και το όνομά του σε αυτό το ιστολόγιο :)
Άλλο ένα αναρριχητικό φυτό που είδαμε είναι αυτή η περικοκλάδα (Calystegia sepium)
με τα βελοειδή φύλλα και τα μεγάλα λευκά χωνάκια. Προσέξτε πόσο καλά
καμουφλάρεται μια αράχνη πάνω στο δεύτερο άνθος, περιμένοντας κάποιο
ανυποψίαστο έντομο να περάσει.
Όμως το πιο σύνηθες αναρριχητικό φυτό που δημιουργούσε όμορφες εικόνες
ανεβαίνοντας πάνω σε θάμνους ή δέντρα δεν ήταν άλλο από την αγράμπελη (Clematis flammula).
Οι πεταλούδες έκαναν πάρτι σε αυτήν εδώ την λαδανιά (Cistus creticus)
Και για το τέλος άφησα μια Alkanna sp. που δεν γνωρίζω είδος (ίσως A. graeca ?) για να κλείσουμε αυτήν τη σύντομη ξενάγηση με ένα κίτρινο λουλούδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου