Γιορτή στην Πελιτοχώρα Κάθε χρόνο γίνεται η μεγάλη γιορτή των σπόρων στην Πελιτοχώρα. Η χώρα αυτή βρίσκεται στην Ελλάδα, αλλά εκεί όλα είναι διαφορετικά. Ο χρόνος δεν προσδιορίζεται από το 24ωρο. Εκεί κάθεσαι μια δυο μέρες και είναι σαν να πέρασαν μήνες ή και χρόνια. Είναι πολύ περίεργη αυτή η συμπύκνωση και διεύρυνση του χρόνου και αν τη βιώσεις μια φορά δεν την ξεχνάς ποτέ. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει γιατί η ατμόσφαιρα είναι ποτισμένη με αγάπη, είναι σαν να αιωρείσαι σε συμπυκνωμένο σιρόπι αγάπης…. Πολλοί άνθρωποι σαν εμάς, ετοιμάζονται έναν ολόκληρο χρόνο γι’ αυτό το ταξίδι. Πρώτα πρώτα καλλιεργούν με φροντίδα περισσή τα φυτά τους από ντόπιες ποικιλίες και περιμένουν να πάρουν το σπόρο τους. Το πολύτιμο αυτό απόκτημα, το συσκευάζουν με προσοχή και επιμέλεια σε μικρά σακουλάκια, και τα προορίζουν για τη γιορτή. Εκεί θα τα χαρίσουν με καλή προαίρεση, μόνο και μόνο για να διασωθούν και να διαδοθούν οι ντόπιοι σπόροι. Θα σκεφθεί κανείς, πώς είναι δυνατόν τόση δουλειά και τόσος κόπος να χαρίζονται αφιλοκερδώς και μάλιστα σε άγνωστους ανθρώπους; Ε, αυτό είναι ένα ακόμα από τα παράξενα αυτής της μαγικής χώρας, της χώρας του Πελίτι! Φαίνεται πως αρκεί να παθιαστεί κανείς με μιαν ιδέα, να ξεχειλίζει τόσο πολύ από αυτήν, ώστε να νοιώθει έτοιμος να μοιραστεί το θησαυρό του με τους άλλους. Έπειτα ξεκινάν οι ετοιμασίες για το ταξίδι. Να φτιάξω και λίγο παξιμάδι, και λίγο μαρμελάδα φράουλα, να πάρω και από τις πικάντικες ελιές μας, λίγα φασόλια να μην ξεχάσω. Οι σαλάτες και τα φρούτα τελευταία ώρα να μη μαραθούν, λίγο τσίπουρο απ’ τη φετινή παραγωγή, και δυο μάτσα ρίγανη απ’ το κτήμα. Και τα φυτά που περίσσεψαν, και φιστίκια να ψήσω να είναι φρέσκα, και ο κατάλογος δεν τελειώνει…. Όλοι φέρνουν μαζί τους τα καλούδια τους, που παράγουν και επεξεργάζονται με τα χεράκια τους, να τα μοιραστούμε ομοτράπεζοι, και να χαρούμε μαζί την αφθονία που μας προσφέρεται από τη φύση. Εκεί σκέφτεσαι ότι όταν τρως με καλή καρδιά χορταίνεις με μια άλλη χόρταση, με πλήρωση εσωτερική. Οι δουλειές για την ετοιμασία της γιορτής μοιάζουν βουνό. Θα υποδεχθούμε χιλιάδες επισκέπτες, θα μοιράσουμε χιλιάδες φακελάκια με σπόρους και φυτά, και όλοι αυτοί θα φάνε, θα πιούνε και θα χορέψουν μαζί μας, σε μια αποθέωση της ελευθερίας και της αφθονίας που μας δίνουν οι σπόροι. Πότε προλάβαμε και τα κάναμε όλα αυτά; Στήθηκαν τεράστια υπόστεγα, ετοιμάστηκε φαγητό για 5.000 άτομα, τακτοποιήθηκαν και ταξινομήθηκαν δεκάδες χιλιάδες σπόροι, στήθηκαν περίπτερα για εργαστήρια, χαριστικό παζάρι, ομιλίες. Μα όταν η δουλειά είναι πανηγύρι, γιατί είναι εθελοντική, γίνονται θαύματα. Ο καθένας δίνει ό,τι περισσότερο μπορεί και παίρνει ό,τι του είναι απαραίτητο. Να μια ωραία ισορροπία που αντικαθιστά τους κανόνες και τους περιορισμούς. Πότε προλαβαίναμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε, ήταν κι αυτό από τα παράξενα της Πελιτοχώρας! Η μέρα της γιορτής είναι πραγματικό πανηγύρι, από εκείνα τα παλιά. Άνθρωποι που έκαναν χιλιόμετρα για να πάρουν ένα σακουλάκι σπόρων αλλά κυρίως για να δώσουν. Έρχονται σε μένα να παραδώσουν τους σπόρους τους και νοιώθω ότι ο καθένας από αυτούς μου εμπιστεύεται μια προσωπική παρακαταθήκη. Είναι το πεπόνι που έβαζε ο παππούς μου στη Μυτιλήνη, κράτησα λίγο σπόρο βρώσιμο λούπινο, πάρτε το εσείς να μη χαθεί, αυτά τα φασολάκια είναι καταπληκτικά, να το γράψετε. Τα αφήνουν στα χέρια μου με τόση εμπιστοσύνη, που με βουρκώνει…. Με χαρά κοιτάζουν τι κατάφεραν να αποκτήσουν. Ψάχνουν για αγγουράκι παραδοσιακό, από εκείνο που μυρίζει, βρήκαν καλαμπόκι άνυδρο και ντομάτα για σάλτσα, ένα παράξενο μαύρο ρεβύθι ας το δοκιμάσουμε, κολοκύθα για γλυκό αλλά δεν ξέρουμε πότε φυτεύεται, ρωτούν αν η άσπρη μελιτζάνα θέλει πολύ νερό. Ένα ολόκληρο μελίσσι βουίζει γύρω απ’ το υπόστεγο των σπόρων. Οι πιο πολλοί ρωτάνε πόσο στοιχίζει, κάτι θέλουν να δώσουν. Νομίζουν πως βρίσκονται ακόμα στην Ελλάδα, όπου όλα πληρώνονται και φορολογούνται. Εδώ είμαστε στην Πελιτοχώρα, δεν υπάρχουν χρήματα μεταξύ μας, πόσο μάλλον μεταξύ σπόρου και ανθρώπου. Μόνο μια ηθική υποχρέωση έχουν: να καλλιεργήσουν με αγάπη και να κρατήσουν το δικό τους σπόρο, που θα τον δώσουν κι αυτοί με τη σειρά τους στους φίλους στους. Αυτό είναι όλο! Ένα μικρό χωραφάκι είναι η Πελιτοχώρα. Ένα κομματάκι γης σαν όλα τα άλλα. Εκεί οι άνθρωποι μοιράζονται το «μαζί», χαίρονται να δίνουν και να αγαπούν. Όχι σπουδαία πράγματα δηλαδή. Έχουν κοιτάξει πώς ένας σπόρος ακολουθώντας τις πανάρχαιες φυσικές επιταγές αφήνεται να φυτρώσει, πως αντιβαίνει τη βαρύτητα και ανυψώνεται από τη γη προς τον ουρανό, πώς μεταμορφώνεται και διαμοιράζεται σε αφθονία καρπών, πώς αποδέχεται τη φθορά και πεθαίνει αφήνοντας πίσω του την ελπίδα της αναγέννησης: πολλούς νέους σπόρους. Αυτή η απλή συνειδητοποίηση, είναι αρκετή, για να διώξει τη φιλοδοξία, το συμφέρον, την απαισιοδοξία, τη μιζέρια, το σκοτάδι. Γι’ αυτό στην χώρα του Πελίτι λένε: «Αντί να στενοχωριέσαι για το σκοτάδι άναψε ένα φως.» Πού ξέρεις; Μπορεί αυτό το φως να ανάψει στην καρδιά σου…. Χαρά Σαΐτη εθελόντρια